Marzą Ci się niezapomniane widoki, przyjazna atmosfera i wspaniałe wspomnienia? Mam propozycję: wybierz się z nami na wycieczkę – za rok, bo z jednej właśnie wróciliśmy. Teraz jest już wspomnieniem, ale nigdy nie powiemy o niej „tylko wspomnienie”. Uczestnicy opisali ją krótko:

• „Bardzo ładna wycieczka była” (Tomek)
• „Dopięta na ostatni guzik” (Regina)
• „Schody, schody, schody” (Kasia)
• „Jak zawsze doskonała” (Alicja)
• „Generalnie ok” (Asia).

Wycieczka pod hasłem: „Kraków – Pieskowa Skała” zorganizowana przez Biuro Kanion z Poznania rozpoczęła się 15 września i ku rozżaleniu wielu 19 września zakończona.

15.09. przed budynkiem SEP przy ulicy Wieniawskiego zgromadziło się wielu wspaniałych, energetycznych, pełnych dobrych emocji ludzi chcących wspólnie przeżyć przygodę. Najstarszy uczestnik – niezastąpiony i pełen wigoru pan Geniu mający już 85 lat doświadczenia i najmłodsza uczestniczka z zaledwie 23 letnim doświadczeniem – Kasia. A pomiędzy nimi – głównie emeryci, chociaż przemknęli się również nieco młodsi. Mimo średniej wieku około 70 lat cała grupa świetnie sprawdziła się w terenie, dbała aby wszyscy dobrze się bawili i mogli skorzystać z wszystkich przewidzianych atrakcji. Każdy w razie potrzeby uzyskał „pomocną dłoń”, zawsze ktoś dbał o ostatnich w kolumnie – zazwyczaj Maciej z Asią łapali wszystkich i nie pozwolili nikomu się zgubić. Wszyscy dzielnie maszerowali, nikt się nie spóźniał, nie obrażał, za to wszyscy mieli szeroki uśmiech na twarzy, brakowało tylko śpiewu. Był czas na wszystko – na zwiedzanie, podziwianie okolicy, dyskusje, wspominanie innych wycieczek i tych którzy już z nami nie pojadą oraz na kawę i ciasteczka. O zapewnienie uśmiechu, wrażeń z widoków oraz o zapewnienie miejsca z dobrą kawą dbał niezastąpiony pan Ryszard.

1. Poznań, Wieniawskiego

15 września, godzina 6.30 – wszyscy są RUSZAMY!

2. Częstochowa

Roześmiane towarzystwo przyjechało do Częstochowy. Autokar jedzie ulicami Częstochowy, a nasze miny są nietęgie, okolica nikogo nie zachwyca. A właśnie tu, w odrapanym, zdewastowanym budynku mieści się Muzeum Produkcji Zapałek. W środku jest nie lepiej, ściany odrapane, dach… no cóż. Ale te maszyny… są fascynujące. Stare, w kiepskim stanie, ale fascynujące. Pojawia się myśl, że „nie dbamy o kulturę techniczną”, analizujemy marny stan obiektu, ale jednocześnie olbrzymi potencjał i możliwości edukacyjne. Oglądamy linię produkcyjną, starą, w końcu jesteśmy w fabryce, w której produkcja  rozpoczęła się w 1882 roku. Podążamy śladem kolejnych maszyn – do korowania drewna, do wytwarzania patyczków aż do pakowania zapałek do pudełek. Tylko przewodnik wzbudza w nas sprzeczne uczucia, chętnie byśmy go zmienili na innego.

Przygnębieni stanem Muzeum idziemy na spacer aleją Najświętszej Maryi Panny, mijamy fontanny: „Dziewczynkę z gołębiami”, amonit – po zmierzchu podświetlana i ławeczki z siedzącymi na nich Władysławem Biegańskim, Markiem Perepeczką, Piotrem Machalicą i na ostatniej ławeczce Haliną Poświatowską z koteczką przy nodze. Wszystkie postaci wykonane są z brązu.

Aleja Najświętszej Maryi Panny zmienia się w aleję Henryka Sienkiewicza. Otaczają ją parki, po obu stronach traktu kwitną przepiękne hortensje. Dochodzimy do Jasnej Góry – każdy spędza czas samodzielnie, ale wszyscy idą pokłonić się Maryi Jasnogórskiej. Dostrzegamy jeszcze jedno – Epitafium Smoleńskie. Jest piękne, delikatne, a jednocześnie wyraziste w swej wymowie.

3. Klasztor w Tyńcu

Opactwo w Tyńcu jest najstarszym istniejącym klasztorem w Polsce. Wchodzimy na dziedziniec – na środku znajduje się zabytkowa studia wybudowana w 1620 roku, od strony Wisły jest mur. Widok na Wisłę jest obłędny. Musicie go zobaczyć. Wchodzimy z przewodnikiem do klasztoru, naszym przewodnikiem jest młody chłopak, ale pasja w nim wielka. Opowiada o historii i teraźniejszości opactwa, a robi to tak sugestywnie, że wszyscy są zachwyceni. Mówi o codziennym dniu mnichów: o pracy naukowej i wydawniczej, a także o produkcji nalewek, miodów, ciasteczek. Przetestowaliśmy są wyśmienite.

4. Kraków – Kazimierz

Kraków wszyscy znają, ale Kazimierz to inna sprawa. Panuje tu inna atmosfera, inny specyficzny klimat. W świat kultury żydowskiej wprowadza nas przemiła pani przewodniczka. Idziemy za nią do czynnej synagogi. Akurat trwa nabożeństwo. Czekamy cierpliwie aż nabożeństwo dobiegnie końca i wchodzimy. Opowiadała o synagodze, o kulturze żydowskiej i jej specyfice: o życiu codziennym, małżeństwach, o mykwie, pochówku. Idziemy na cmentarz żydowski przy synagodze. Rozmawiamy o nagrobkach, napisach na tych nagrobkach. Nagle pada pytanie o kamienie na nagrobku. Na niektórych jest ich dużo. Obserwujemy członków diaspory na cmentarzu i na ulicach Kazimierza. Wcześniej nie zdawaliśmy sobie sprawy, albo nie zwracaliśmy na to uwagi. I jeszcze jedno – pani przewodniczka prowadzi nas do czynnej, ufundowanej dla diaspory mykwy. Wracamy do hotelu, a rozmowy na temat Kazimierza trwają jeszcze długo.

5. Jaskinia Wierzchowska

Wszyscy ochoczo wchodzimy do jaskini, ostatni zamyka drzwi. Trasa ma ok. 700 m – jest kręta, czasem się wznosi, innym razem opada. Już przy wejściu widzimy nietoperze, późnej będzie ich więcej. Rozciągamy się w długi ogonek, więc Maciej i Asia pilnują żeby nikt się nie zgubił. Robią to doskonale. Przechodzimy przez kolejne sale, witamy się z człowiekiem pierwotnym, oglądamy skamieliny. A Maciej i Asia dzielnie łapią wszystkich i ostatecznie, w komplecie meldujemy się na zewnątrz.

6. Zamek w Pieskowej Skale

Jedziemy w kierunku Zamku w Pieskowej Skale. Mijamy Maczugę Herkulesa. Jesteśmy na terenie Ojcowskiego Parku Narodowego w Dolinie Prądnika. Widoki są przepiękne. Do zamku wspinamy się po ścieżce. Jak będziemy wracać będzie łatwiej. Wchodzimy na olbrzymi dziedziniec. Widok nas oczarował, w oddali poza zamkiem widać zieleń lasu, na dziedzińcu kolorowe kwietniki. Ogrodnik pięknie to zorganizował. Wchodzimy do wnętrz zamkowych. Przewodnik opowiada monotonnym głosem, ale wnętrza są piękne. Musimy tu wrócić, ale z innym przewodnikiem

7. Zamek z Ogrodzieńcu

Zamek w Ogrodzieńcu – pierwszą reakcją jest okrzyk „dzikie miejsce”. Takie lubi Ala, więc jest zachwycona. Krysia nie poszła z nami – odpoczywa. Dochodzimy do zamku, a właściwie tego co z niego zostało. Niby mury, ale jakie! Platformy są tak przygotowane, że można  te mury obejść dookoła. Droga prowadzi w jedną stronę, wszyscy idą więc do przodu i podziwiają. Dochodzimy do wieży z kręconymi schodami. Przeszliśmy już dużo schodów, ale te są dla mnie przerażające. Patrzę z podziwem jak Iza wchodzi do góry. Jest dzielna wchodzi na wieżę nie widząc schodów. Jest  niewidoma, ale idzie jak wszyscy. My wiemy, że Ewa i Tomek ją wspierają. Zresztą każdy z nas jest czujny.

8. Kościół Wniebowzięcia Marii Panny w Niegowici

Parafia w Niegowici – to tutaj po święceniach kapłańskich swoją posługę rozpoczął Karol Wojtyła, późniejszy papież Jan Paweł II. W 50 rocznicę poświęcenia świątyni na jej drzwiach wykuto z brązu płaskorzeźby przedstawiające życie Jana Pawła II. Tomek długo i cierpliwie prowadzi po nich ręce Izy. Nie weszliśmy do kościoła – był zamknięty. Kasia i Asia są niepocieszone.

9. Zamek w Niepołomicach

Wysiadamy przy Zamku w Niepołomicach. Bryła jest olbrzymia, ale nie budzi skojarzeń z zamkiem. Wchodzimy przez bramę i teraz dopiero przekonujemy się jaki jest piękny. Dziedziniec na środku, krużganki, wygląda jak Wawel. Już wiemy dlaczego nazywany był drugim Wawelem, dlaczego królowie tak go lubili i często tu przebywali. Jak na pałacyk myśliwski jest potężny. Spacerujemy po krużgankach, zwiedzamy kolejne sale wystawowe, podziwiamy obrazy, rzeźby, salę myśliwską prezentującą zwierzęta, które można było spotkać w Puszczy Niepołomickiej. Przy zamku jest ogród, który założyła Królowa Bona. Przez środek prowadzi ścieżka, którą dochodzimy do Osady Podegrodzie – pozostało kilka drewnianych budynków, niestety nie można do nich wejść. W ogrodzie stoi rzeźba przedstawiająca trzy żurawie. Niepołomice są małe, więc od razu znajdujemy się na Rynku, gdzie już na wstępie wita nas fontanna z pomnikiem Odważnej Justyny trzymającej w ręce kuszę, z głową tura pod stopami – według legendy uratowała Króla Stefana Batorego przed turem. Na 500-lecie bitwy pod Grunwaldem mieszkańcy usypali Kopiec Grunwaldzki – przejeżdżamy obok, nie wysiadając z autokaru.

10. Sanktuarium Pasyjno-Maryjne w Kalwarii Zebrzydowskiej

Kalwaria Zebrzydowska – kościół, klasztor oraz zespół kapliczek i kościółków tworzących dróżki do nabożeństw: „Dróżki Pana Jezusa” oraz „Dróżki Matki Bożej”. Dróżki rozpoczynają się lub kończą na Placu Rajskim, tutaj też jest wejście główne do kościoła. Na zakończenie spaceru dojdziemy do makiety na której w skali pokazany jest cały teren sanktuarium.

Sanktuarium zwiedzamy z przewodnikiem, idziemy śladami Jana Pawła II, wchodzimy do celi papieża w której mieszkał, gdy przyjeżdżał do Kalwarii Zebrzydowskiej i pamiątki które po papieżu pozostały.

11. Kopalnia soli w Wieliczce

Z placu przed kopalnią zabiera nas pani przewodniczka. Wygląda elegancko w górniczym stroju. Schodzimy po schodach, których ma być 800, nie liczymy ile ich jest na całej trasie, ale dużo, bardzo dużo. Idziemy słonymi korytarzami, mijamy liczne komory, czyli pomieszczenia wydrążone w solnej skale. Dowiadujemy się, że jest ich około 2 tys., jedną z nich jest Kaplica św. Kingi – olbrzymia 465 m², na głębokości 101 m. W innych komorach obserwujemy maszyny i urządzenia używane dawniej przez górników. Mijamy jeziora solankowe, pani przewodniczka opowiada, że woda w nich jest tak słona, że nie można się utopić. Nie będziemy próbować. Kopalnia jest nieczynna, ale nadal pracuje w niej wielu górników. Codziennie pracują nad zapewnieniem bezpieczeństwa gościom, których przybywa tu wielu. Słone ściany, temperatura w granicach 17‑18 °C powoduje, że spacer jest bardzo przyjemny. Regina prowadzi Krysię pod ramię, Maciej z Asią jak zwykle pilnują maruderów i tak dochodzimy do windy. Zwiedziliśmy niewielki procent kopalni, dowiadujemy się, że tylko 2% kopalni udostępnione jest do zwiedzania. Zostało ostatnie 135 m i będziemy na górze, winda jest maleńka, taka ciaśniutka, ale jedzie szybko – 4m/s, więc kilka sekund i jesteśmy na powierzchni.

A wieczorkiem, po kolacji, niby wszyscy zmęczeni, a tu na parkiecie tłok. Towarzystwo poszło w tan, a prym wiedzie Agnieszka z Maciejem. Chcielibyście zobaczyć ten popis? Nic z tego, nie tym razem. Może w przyszłym roku?

Tekst: Natalia Steinke

Zdjęcia: Agnieszka Pawlicka, Maciej Pawlicki, Katarzyna Steinke

Oddział Poznański Stowarzyszenia Elektryków Polskich

prof. Józefa Węglarza

organizuje

XXVIII Sympozjum z cyklu:

„Współczesne urządzenia oraz usługi elektroenergetyczne, telekomunikacyjne i informatyczne”

pt.

SYSTEMY, SIECI i INSTALACJE 2025

WSPÓŁORGANIZATORZY SYMPOZJUM

            Politechnika Poznańska

            Wielkopolska Okręgowa Izba Inżynierów Budownictwa

TERMIN I MIEJSCE SYMPOZJUM

26 ÷ 27 listopada 2025 r.

              Poznań, Centrum Kongresowe IOR, ul. W. Węgorka 20

CEL i UCZESTNICY SYMPOZJUM

Cel sympozjum: przedstawienie najnowszych osiągnięć naukowo-technicznych w zakresie rozwiązań systemowych oraz technologicznych stosowanych w sieciach i instalacjach elektrycznych, telekomunikacyjnych, informatycznych oraz elektroenergetycznych sieciach dystrybucyjnych i przesyłowych, ze szczególnym uwzględnieniem zagadnień bezpieczeństwa pracy i eksploatacji. Sympozjum stanowić ma forum umożliwiające zdynamizowanie wymiany doświadczeń sposobów wdrażania wyników badań naukowych do praktyki projektowej, wykonawczej i eksploatacyjnej w obszarze sieci i instalacji elektrycznych, telekomunikacyjnych i informatycznych .

Uczestnikami sympozjum będą: pracownicy wyższych uczelni, projektanci, wykonawcy oraz inspektorzy nadzoru w zakresie sieci i instalacji elektroenergetycznych, telekomunikacyjnych i informatycznych; pracownicy energetyki zawodowej i przemysłowej; członkowie kierownictwa przedsiębiorstw i zakładów użyteczności publicznej; pracownicy obsługi technicznej osiedli i wspólnot mieszkaniowych; nau­czy­ciele zawodu oraz osoby zainteresowane zastosowaniem układów zasilania energią elektryczną z sieci i instalacji inteligentnych.

Autorzy referatów to: pracownicy naukowo-dydaktyczni wyższych uczelni technicznych; projektanci, pracownicy jednostek innowacyjno-wdrożeniowych, przedstawiciele OSP i OSD, producenci urządzeń i systemów instalacyjnych. Nowoczesne rozwiązania systemowe i technologiczne przedstawią znaczący producenci, dystrybutorzy, a także wykonawcy urządzeń dla sieci i instalacji elektroenergetycznych, telekomunikacyjnych i informatycznych obiektów z tradycyjnym wyposażeniem technicznym oraz inteligentnym (z rozbudowanymi systemami zarządzania energią i automatyką budynkową).

RAMOWY PROGRAM SYMPOZJUM

Środa, 26 listopada 2025 r.

  9.00  –  Otwarcie sekretariatu XXVIII Sympozjum

10.00  –  Otwarcie XXVIII Sympozjum

10.15 ÷ 11.45 – I Sesja plenarna

11.45 ÷ 12.15 – P r z e r w a

12.15 ÷ 14.30 – II Sesja plenarna

14.30 ÷ 15.30 – P r z e r w a   n a   o b i a d

15.30 ÷ 17.30 – III Sesja plenarna

18.00  –  Spotkanie dyskusyjne w restauracji ESTELLA w miejscu obrad XXVIII Sympozjum  

 Czwartek, 27 listopada 2025 r.   

  9.00 ÷ 11.00 – IV Sesja plenarna

11.00 ÷ 11.30 – P r z e r w a

11.30 ÷ 13.30 – V Sesja plenarna

13.30  –  Oficjalne zakończenie XXVIII Sympozjum

13.45  –  Sesja warsztatowa – prezentacja firmy ASTAT Sp. z o.o. (Poznań)

TEMATYKA REFERATÓW PREZENTOWANYCH NA SYMPOZJUM

• Aktualnie problemy w pracy systemu elektroenergetycznego

• Transformacja energetyczna w praktyce: wyzwania i szanse dla Grupy Enea

• Transformacja energetyczna źródeł wytwórczych w krajowym systemie elektroenergetycznym

• Rola samorządów w transformacji energetycznej

• Analiza wpływu zmiany struktury sektora wytwórczego KSE  na wartość rocznego stopnia wyzyskania mocy zainstalowanej

• Możliwe propozycje zastosowania AI w odniesieniu do zarządzania energią przez prosumenta

• Analiza wpływu prosumeckich instalacji fotowoltaicznych na warunki pracy sieci dystrybucyjnej

• Wybrane aspekty współpracy instalacji fotowoltaicznych z magazynem energii

• Analiza możliwości wykorzystania magazynu energii na potrzeby ograniczenia mocy przyłączeniowej źródeł przyłączonych w formule cable pooling

• Wpływ pracy magazynu energii na koszty operacyjne przedsiębiorstwa w kontekście opłaty mocowej

• Rodzaje sezonowych zmian obciążenia elektroenergetycznego wybranych odbiorców energii

• Analiza zjawisk przepięciowych w liniach kablowych SN ze szczególnym uwzględnieniem sposobu uziemienia ich żył powrotnych

• Ochrona przepięciowa systemów automatyki budynkowej z uwzględnieniem zapisów nowej edycji normy IEC62305-4:2024

• Ochrona przeciwporażeniowa w obwodach zasilających urządzenia przeciwpożarowe

• Wymagania dotyczące odległości kontenerowych stacji transformatorowych SN/nN od innych budynków ze względu na ochronę przeciwpożarową

• Analiza wymagań i metody pomiaru kompatybilności elektromagnetycznej z urządzeniami wykrywania taboru

• Czy płynna miedź przewodzi prąd? Zaskakujące fakty o najbardziej „elektrycznym” z metali

Szczegółowy program poszczególnych sesji będzie dostępny na stronie internetowej Oddziału Poznańskiego SEP bezpośrednio przed Sympozjum oraz dołączony będzie do wydanych drukiem referatów.

WYSTAWA I SESJA WARSZTATOWA

Sesjom referatowym XXVIII Sympozjum towarzyszyć będzie tradycyjnie wystawa firm branżowych, na których przedstawiciele producentów, dystrybutorów i wykonawców urządzeń i systemów instalacji zaprezentują nowoczesne rozwiązania techniczne i technologiczne związane tematycznie z programem sympozjum.

Natomiast po V-tej sesji plenarnej przewiduje się zorganizowanie sesji warsztatowej.

INFORMACJE ORGANIZACYJNE

Koszt uczestnictwa w sympozjum wynosi netto 400,00 zł od osoby plus 23% VAT i obejmuje uczestnictwo w obradach, materiały sympozjum, zaświadczenie o uczestnictwie, poczęstunek podczas przerw i na spotkaniu dyskusyjnym. Dla członków WOIIB i OP SEP zgłaszających się indywidualnie uczestnictwo w sympozjum bez udziału w spotkaniu dyskusyjnym jest bezpłatne.

UWAGA! Dla członków WOIIB i OP SEP zgłaszających się indywidualnie koszt uczestnictwa w sympozjum wraz z udziałem w spotkaniu dyskusyjnym wynosi 100,00 zł + 23% VAT.

Zgłoszenia uczestnictwa w XXVIII Sympozjum OP SEP należy przesłać do dnia 15 listopada 2024 r. na załączonym formularzu „ZGŁOSZENIE UCZESTNICTWA W XXVIII SYMPOZJUM” z podaniem daty dokonania określonej w nim wpłaty. Formularz zgłoszenia uczestnictwa można także pobrać ze stron internetowych:

Zarządu Głównego SEP                                                                http://www.sep.com.pl                           

Oddziału Poznańskiego SEP                                                         http://www.sep.poznan.pl                                

Wielkopolskiej Okręgowej Izby Inżynierów Budownictwa            http://www.woiib.org.pl

Bliższych informacji udziela i zgłoszenia przyjmuje (pocztą, faksem lub e-mailem) sekretariat Sympozjum:

Stowarzyszenie Elektryków Polskich Oddział Poznański

prof. Józefa Węglarza

61-712 Poznań, ul. Wieniawskiego 5/9

Tel.: 61 853 6514, 61 856 0251, 61 856 0367

Fax: 61 856 0368,  E-mail: Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript.        

>>>FORMULARZ ZGŁOSZENIOWY<<<

Tradycyjnie jesienią w dniu 4 października 2025 r. Zarząd Oddziału Poznańskiego zorganizował dla członków i sympatyków SEP wraz z rodzinami XXXI Jesienny Rajd Samochodowy im. Grażyny i Eugeniusza Bogackich. Start rajdu jak zwykle odbył się na Torze Wyścigowym Poznań a meta zaś czekała na załogi w Pałacu w Czerniejewie, który należy do najwspanialszych zabytków architektury barokowo-klasycznej w Wielkopolsce. Wybudowany został w latach 1771-1775. Zajęty przez Niemców w latach 1939-1945 przetrwał ten trudny czas w stanie nienaruszonym. Po wojnie przejęty został przez Skarb Państwa, gdzie powstał Państwowy Dom Dziecka. Obecnie po renowacji mieszczą się w nim pomieszczenia hotelowe, kawiarnia i restauracja. Pałac otacza okazały Park który powstał w drugiej połowie XVIII wieku.

 Wracając już do samego rajdu, trasa liczyła 115 km, uczestniczyły 32 załogi tj. 117 osób. Uczestników Rajdu powitał, Sędzia Główny Rajdu i jednocześnie Członek Centralnej Komisji SEP ds. Sportu i Turystyki kol. Tomasz Gorczyca i członek Zarządu Oddziału kol. Jakub Głuchowski, jak również przedstawiciele i sędziowie z Automobilklub Wielkopolski, którzy przygotowali całą trasę.

Rajd rozpoczęły samochodowe próby sprawnościowe, w których kierowcy wraz ze swoimi pilotami musieli pokonać dwie próby sprawnościowe. Po zakończonych próbach załogi otrzymali test oraz karty drogowe, a następnie wyruszyli w drogę przez urokliwe wielkopolskie miejscowości, odpowiadając na pytania i rozwiązując zadania oraz testy.

Jedną z ciekawostek na trasie było Muzeum Polskiej motoryzacji w Puszczykowie z bogatą kolekcją motocykli, zabytkowych samochodów oraz dzieł techniki, które wpłynęły na rozwój historii polskiej motoryzacji. Wśród eksponatów znajdował się bardzo ciekawy egzemplarz Fiata 508, którego wszyscy podziwiali z zachwytem.

W dalszej części Rajdu zwiedzaliśmy Rezerwat Archeologiczny w Gieczu obecnie jeden z oddziałów Muzeum Pierwszych Piastów w Lednicy. W obrębie rezerwatu zwiedzaliśmy znajdujące się w pawilonie wystawowym ekspozycje przedstawiające dzieje grodu oraz najważniejsze zabytki wydobyte podczas badań archeologicznych. Tam też czekała nas próba sprawnościowa w postaci strzału z łuku, przy bardzo sinym wietrze w tym dniu było to bardzo trudne.

Wspomnieć również należy co prawda bez możliwości udziału - Labirynt kukurydziany w Zielniczkach, który na powierzchni 4,5 hektara i długości ścieżek ok. 6 km zapewne jest rewelacyjną zabawą dla uczestników w każdym wieku.

Na mecie Rajdu w Pałacu w Czerniejewie czekał na nas gorący posiłek. Kol. Tomasz Gorczyca zaprezentował listę miejsc, które zajęły poszczególne załogi, a Prezes Oddziału Poznańskiego SEP kol. Aleksandra Rakowska pogratulowała szczęśliwego zakończenia Rajdu uściskiem dłoni wszystkim uczestnikom.

Najmłodsi mogli wybrać sobie maskotkę a dla wszystkich załóg po losowaniu czekały atrakcyjne nagrody.

Zwycięskie załogi otrzymały puchary - I miejsce w próbach sprawnościowych zdobyła załoga kol. Mariusza Stężyckiego a I miejsce za zadania z trasy załoga kol. Sebastiana Neumanna.

Gratulujemy wszystkim uczestnikom i serdecznie dziękujemy za wsparcie Wielkopolskiej Okręgowej Izbie Inżynierów Budownictwa a Automobilklubowi Wielkopolskiemu za współpracę w organizacji rajdu i do zobaczenia za rok!

Galeria Rajdu

Sporządziła: Agnieszka Pawlicka, zdjęcia: Jakub Głuchowski

Relacja z wycieczki Oddziału Poznańskiego SEP z dnia 9.07.2025

do

Instalacji Termicznego Przekształcania
Odpadów Komunalnych w Poznaniu

przy ul. Energetycznej 5

Najpierw wydajemy górę pieniędzy na rzeczy, które wydają się nam potrzebne, ale często okazują się zbędne. Później wrzucamy je do kolorowych kubłów  i tak „potrzebne nam rzeczy” lądują jako śmieci w Spalarni. Oczywiście nie wszystko co kupiliśmy znajdzie się ostatecznie w czarnym kuble, ale dużo, zbyt dużo. Równie dobrze moglibyśmy kupić mniej, ale z jakiegoś powodu tego nie robimy. Kupujemy dużo, wyrzucamy jeszcze więcej i nie myślimy o tym co się dzieje z naszymi śmieciami.

Jednak są ludzie, którzy podjęli temat utylizacji naszych śmieci, a nawet odzyskania z nich energii i jej ponownego wykorzystania. Spalarnia, bo o niej mowa chętnie organizuje wycieczki po swoim terenie. Skoro Spalarnię odwiedziło już wielu uczniów uznaliśmy, że my również powinniśmy zobaczyć co dzieje się za jej bramą. W końcu, jeżeli dzieci wiedzą co się dzieje ze śmieciami, to my – dorośli tym bardziej nie możemy być ignorantami. Aby to naprawić, 9 lipca spotkaliśmy się przed bramą zespołu obiektów pod wspólną nazwą Instalacja Termicznego Przekształcania Odpadów Komunalnych (ITPOK) przy ulicy Energetycznej 5 w Poznaniu, zwanego krótko Spalarnią.

O godzinie 10-tej weszliśmy na teren obiektu, po pokonaniu niesamowicie wysokich schodów dotarliśmy na 4 piętro,  gdzie w salce konferencyjnej przywitała nas uśmiechnięta pani Adrianna.  Po kilku miłych słowach przekazała nas w ręce „szefa wycieczki” – pana Macieja Piazdeckiego. Pan Maciej wprowadził nas w świat śmieci: mówił o historii
powstania obiektu, jego finansowaniu, partnerstwie publiczno-prywatnym, procesach technologicznych, zadziwiających pozostałościach po spalaniu oraz obalał mity związane z przetwarzaniem śmieci. Całość opowieści podsumował wspólnym spacerem po obiekcie. Słuchając pana Macieja dowiedzieliśmy się, że Spalarnia jest pierwszym w Polsce projektem zrealizowanym w formule PPP (partnerstwo publiczno-prywatne) w sektorze gospodarki odpadami, gdzie partnerami zostali Miasto Poznań jako partner publiczny i SUEZ Zielona Energia jako partner prywatny. Prace projektowe trwały od II kwartału 2013 r. do II kwartału 2014 r., czas realizacji obiektu to kwiecień 2013 do listopada 2016 r. Generalnym wykonawcą inwestycji było konsorcjum firm Hitachi Zosen Inova w zakresie części technologicznej oraz w  części budowlanej HOCHTIEF Polska Oddział w Poznaniu, HOCHTIEF Solutions. Co ciekawe projekt zdobył szereg nagród jako obiekt przemysłowy („Przemysłowa Inwestycja Roku 2014”, „Budowa Roku 2016”), został też nagrodzony za strukturę finansowania („Europejski Projekt Roku 2013”, „Złota Nagroda” przyznana przez EPEC).

Jaka jest więc droga naszych śmieci od czarnego kubła do unieszkodliwienia odpadów zwanych w Spalarni zasobem? W skrócie: odpady przyjeżdżają do hali wyładowczej, następnie trafiają do bunkra na odpady, skąd po zmieszaniu dla uzyskania odpowiedniej kaloryczności podawane są na ruszt olbrzymiego pieca i ostatecznie stają się zasobem do produkcji energii i ciepła. Energia elektryczna przekazywana jest do krajowego systemu elektroenergetycznego, natomiast energia cieplna odbierana jest przez firmę VEOLIA Energia Poznań. Termicznemu przekształcaniu poddawane są odpady nie nadające się do recyklingu. Nominalna wydajność instalacji wynosi 210 000 ton/rok, a pracuje w ruchu ciągłym 365 dni w roku.

Foto: Katarzyna Steinke, Janusz Szymański

Uzyskane informacje pod przywództwem naszego „szefa wycieczki” pana Macieja poszliśmy zweryfikować na gruncie. Wychodząc z budynku dojrzeliśmy wjeżdżające na teren Spalarni śmieciarki. Ruszyliśmy ich śladem i znaleźliśmy się w hali dostaw. Zapaliło się zielone światło przy bramie wyładowczej i obserwowana śmieciarka podjechała do wyraźnie oczekującej na rozładunek bramy. Doliczyliśmy się sześciu  bram rozładowczych. Ciężarówki wjeżdżały i wyjeżdżały, a my poszliśmy obejrzeć od góry bunkier na odpady. Z pomieszczenia sterowni, przez szybę zobaczyliśmy umieszczony na suwnicy wielki chwytak i górę śmieci. Operator bardzo sprawnie mieszał zawartość bunkra i przekazywał śmieci do leja zasypowego, skąd za pośrednictwem podajnika śmieci trafiają na ruszt pieca. Pan Maciej wyjaśnił nam, że cały proces spalania jest kontrolowany, a temperatura spalania odpadów wynosi ponad 1000 °C. Postanowiliśmy więc, że zajrzymy do pieca. Szyba przez którą można zajrzeć była zasłonięta, więc podchodząc do pieca nie poczuliśmy zwiększonej temperatury wokół, uwierzyliśmy,
że jest ciepło po dłużej chwili, gdy po kolei zaglądaliśmy w ogień. Widok jest nieprawdopodobny i niepowtarzalny. Z rusztem zintegrowany jest kocioł w którym podgrzewana jest woda. Powstała para wodna przekazywana jest do turbiny napędzającej generator. W rezultacie powstaje ciepło i prąd. Dalej obejrzeliśmy instalację oczyszczania spalin z systemem redukcji tlenków azotu, filtrami workowymi i wentylatorem ciągu. Całość zrobiła na nas wrażenie swoim ogromem, a jednocześnie przemyślaną budową i dopracowanym procesem technologicznym. Na zakończenie rozmawialiśmy o odpadach poprocesowych – żużlach, popiołach i innych dodatkach np. złocie, które nierzadko się pojawia w popiołach. Żużle i  popioły składowane są pod wiatami i rozdzielone na frakcje o różnej gramaturze. I ciekawostka – żużle i popioły stanowią towar, który Spalarnia sprzedaje.

Została nam jeszcze odpowiedź na pytanie co z zapachami, w końcu byliśmy w Spalarni. Otóż kwestia zapachów również została przewidziana w procesie technologicznym – w hali dostaw i w bunkrze panuje podciśnienie, które zapobiega wydostawaniu się na zewnątrz nieprzyjemnych zapachów.

Zatoczyliśmy koło i znaleźliśmy się w miejscu w którym rozpoczynaliśmy wycieczkę i tu szef wycieczki nasze spotkanie zakończył.

Dziękujemy p. Maciejowi, że pozwolił nam wszędzie zajrzeć i dbał o nasze bezpieczeństwo. Jego wiedza i cierpliwość dla nas była imponująca. Wycieczkę zamykały panie: Kasia  i Małgosia. Im również dziękujemy za wspólny spacer i dopilnowanie żebyśmy się nie pogubili.

Jeśli chcecie dowiedzieć się więcej, zajrzyjcie na stronę:
https://prezero-zielonaenergia.pl/prezero-zielona-energia/kim-jestesmy/
na której w zakładce Multimedia znajdziecie prezentację przygotowaną przez Spalarnię.

Opracowała: Natalia Steinke